03.00

Κι ηύρα την ομορφιά
στα πιο χαμένα μέρη
Κι ηύρα πολλά
είδα κι άλλα εκεί
που πια κανείς δεν τα ζητά
εκεί που άξαφνα
εμφανίζονται
γεμίζοντάς σε.

Κι όπως την ηύρα
έτσι την άφησα,
απείραχτη
απ’ τα δικά μου χέρια
μόνο τα μάτια μου
δεν άφησαν
σημάδι της ανέγγιχτο

Στα βήματά της
πάνω κι άκρια
άρχισα να πηγαίνω
μα οι δρόμοι...

Η κόρη του Ασωπού

Στην ασφάλεια και τη μυρωδιά του νησιού
με πάνω
με κάτω
με άντεξες πολύ τόπε -εσύ, γιατί οι άνθρωποί σου... -
Οι εικόνες σου...
το μόνο που...
σε ζηλεύω ακόμα κι όταν είμαι εκεί

Στη γη σου
οι γραμμές μου

Το χρώμα σου
στα χαρτιά μου

Υπάρχει τελικά κάτι
που πάντα με περιμένει
όχι εκεί
αυτό

Κυριακή

ηγέρθη...

ουκ εστιν ωδε

Παρασκευή

Την αβυσσον ο κλεισας,
νεκρος οραται...
... εν μνημειω
κατατιθεται

Πέμπτη

Σημερον...

επι ξυλου

ηλοις προσηλώθη

Τετάρτη

Του Δείπνου Σου του μυστικού...
...ου μη γαρ τοις εχθροις Σου...
...ου φιλημα Σοι δοσω...
...αλλ' ομολογω Σοι...
μνησθητι μου
μνήσθητι μου
μνησθητι μου
.
.
.

Μνήσθητι Κύριε είναι κοντά
Μνήσθητι Κύριε εφάνη

Τρίτη

μακρά τρίτη μακρόν ύμνον εξάδω

Δευτέρα

ιδου, εν τω μεσω της νυκτος...

01.04.07 03:45

Περπατώντας
πρώτη Απρίλη ξημερώματα
πολυκατοικίες του '60
αρώματα γεμίζουν τα άνθη
των νερατζιών των δρόμων.

δεν ξέρω πια σαν ψέμα φαίνεται,
μα αυτή η μυρωδιά...

μικροί μου δρόμοι
στο λιμάνι το πρώτο,
πολύ μου λείψατε.