"Έρχεται μια μέρα όπου η μεγαλειότητά μας,
ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην
αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του,
το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει
πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του,
δηλαδή να ασχοληθεί με το μέλλον του..." Τ. Αθανασιάδης

λόγος ύπαρξης

Σε έχω ανάγκη -τώρα πια-
γιατί ξέρω πως μπορώ κάθε στιγμή,
σε σένα να στραφώ σαν θέλω να μιλήσω.
Κι ίσως γιατί, ακόμη,
-κι έτσι να μείνει-
λίγοι σε έχουν γνωρίσει

???

Από το μπαλκόνι μου
δυο λογιώ ανθρώπους βλέπω
άσπρους και μαύρους μοναχά

Που πήγε αυτό το γκρι που διόρθωνε πολλά?

"Xτίσε όσο καλύτερα μπορείς (...). Mη φοβηθείς μήπως δεν σε πουν μοντέρνο. Γιατί η αλήθεια, όσο παλαιά και να είναι, έχει με μας έναν δεσμό ισχυρότερο από το ψέμα που μας περιβάλλει".

Adolf Loos

βρε λες?

Σινάφι μου
χρόνια μετά -από τα βήματά μου τα πρώτα-
τον κύκλο σου να κλείσεις
έρχεσαι
με σχέδια και με γατιά
και δίχως ύπνο
κι ίσως μια αίσθηση να λέω
και τώρα δουλειά...

Σήμερα...

...είδα την προβολή μου στο χρόνο
στο απέναντί μου κάθισμα
καθρέπτη σαν να είχα
με 30 χρόνια ντυμένο

και πως να το πω...
λιγάκι (ίσως και παραπάνω)
μου άρεσε

Και πήρα απόφαση
γι άλλους ασήμαντη
σε μένα όμως
έμοιαζε (και είναι) καίρια

και πως να το πω...
τα χρόνια μου (ζήτημα μέγα)
αρχίζω να τα λέω

περικοπή

Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων Ματθ. 7

ρεφραίν*

Κι αν βρέχει στο μυαλό
στεγνά τα μάτια -μπροστά σου- κρατώ

*το άκουσα στο ραδιόφωνο, δε συγκράτησα όνομα δημιουργού

χαϊκού του δρόμου

ολάνθιστη μυρίζει η νερατζιά
έρχεται η άνοιξη

διαπίστωση β'

Απόλαυση η ενδιάμεση στιγμή
από το τέλος στην αρχή καθώς βαδίζω
ίσως στιγμη μοναδική
που το μερό της γυάλας μου κουνιέται.
Σαν στάλες τρεις να έχουν γίνει
-θλίψη, καημός και έμπνευση-
σε λίμνη ατάραχη να πέφτουν.
Αιώνες πριν στην Πόλη
-και σε καστρομονάστηρα παλιά-
χαρμολύπη -τι όνομα!- το βάφτισαν
και κάτι ξέραν
Είναι στιγμές που μου θυμίζουν οτι ζω.

τραγουδάκι σκαρωμένο στο καράβι

Το φεγγάρι μου περέα με τον Ήλιο σου να κάνει
κι ότι για μένα κύριο για σένα δεύτερο το λες
Σε κήπο ζεις κι εγώ για θέα μου λιμάνι
μα δες πως καταφέραμενα σμίξουν οι φυλές.

Παίζω με εικόνες και γραμμές
κι εσύ ενώνεις ήχους
Είν' οι αιτίες που μας χώρισαν πολλές
μα εγώ σου γράφω στίχους.

Κλέβω το χρόνο σου απ' τους γύρω μας
κι ας είναι μοναχά γιατί μικρός λογίζω
Μου φτάνει πως περνιέμαι μοναχός για ήρωας
και πως κρυφά στο σπίτι μου γι αυτό πανηγυρίζω.

Παίζω με εικόνες και γραμές
κι εσύ ενώνεις ήχους
Ας είναι οι αιτίες που μας χώρισαν πολλές
εγώ θα γράφω σ'αγαπώ στους τοίχους.-

χωρίς τελεία

Πίσω γραμμές και συ κάτω από φύλλα
και γω, σε ρόδες δυο, σκισμένο παντελόνι.
Ματιά σφιχτή, καρδιά ξερή βροχη να περιμένει
μήλο γλυκό με κέρασες, χειλιών σου γεύση πήρα.

Και γίναν τα κορμιά κουπιά σε βάρκα μεθυσμένη
που μια δεξά που μια ζερβά και πουθενά δε μένει.
Αστέρια ήταν οι ματιές κι ο δρόμος όλο χρώ,μα
πολλές χαρές σου έταξα και στις χρωστώ ακόμα.

Μα 'ρθε της θάλασσας το μπλε, του ουρανού το άσπρο
κι έγινε το νερό πανί, τα σύννεφα κορδόνια
με ντύσαν και με δέσανε και χώρια σου με πήραν.

Κι έγινα του νοτιά φρουρός, συ του βοριά παρέα
και ψάχναμε τους χρόνους μας στιγμές κοινές να βρούμε
εννιά φεγγάρια πέρασαν και τα οχτώ μακρυά σου.

ματιές

Εμάκρυνας απ' εμού φίλον
και πλησίον... (ψαλμ. πζ')

Εν οδώ ταύτη ην επορευόμην
έστησαν παγίδαν μοι

Φόβουμαι πως...
ξέρεις εσύ, ουδείς άλλος.



Διπλή ματιά στον ίδιο
καθρεπτη δες,

Το είδωλο μην κοιτάς
μα το κοινό

Το σ' αγαπώ δεν λείπει

περαστικά