παληό 03.11.06

Στις ώρες της νύχτας που ο Βοράς
μου έκλεψε χωρίς ξανά μου να μπορώ
στη λησμονιά να πέσω.

Και τί να πω που η γραφίδα μου
πιο αργά από τη σκέψη πάει κι αυτή
με τη σειρά της πιο αργά απ' τη θέληση
και φράγμα όλων η σιωπή και πιθανά ο φόβος

Κι η γλώσσα μου είναι ντροπαλή
το σώμα μου κι ακόμα
μόνο ο νους μου που πετά
σε σένα πάει δίπλα.

που δεν τον βλέπεις, δεν ακούς
δε σ'ενοχλεί καθόλου.

lady & bird 29.10.06

Θα μπορύσα άραγε να σε ακολουθήσω
ως εκεί?
Νομίζω πως, όσο κάνω αυτήν την
ερώτηση... καλύτερα να μη σου μιλώ καν

για άλλους λόγους

δίστιχα, γραμμές τα πάντα ημιτελή

Δεν ξέρω τι ζητώ κι ακόμη που να ψάξω
κι ακόμη αν το βρω φοβάμαι πως...
δεν θα ξέρω ότι το βρήκα
χρειάζομαι βοήθεια ή κάτι τέτοιο

Ή, πάνω απ' όλα ΄πρέπει να ζήσω

le nord / resemblance 26.11.06

μορφές είναι που δε χάνονται. Σε κυνηγούν
vert/verve κατι στο ενδιάμεσο.
Δεν μπορεί(ώ) να μην κοιτώ κάτι που σου μοιάζει (μανία?)
alike but not the same (ας ελπίσω οτι έτσι είναι)
Από το ρολόι θα σε ξεχώριζα (τραγικό)
Is that true? Το ζώ? Ομοιάζει αρκετά για να μην είναι.-

Ίσως το άρωμα αυτό της Ανατολής σου
στο κρύο του Βορά μου την υγρασία (ή η μνήμη του)

Όχι τελικα οι γραμμες δεν είναι αυτές
παρότι θά'θελα να είναι

έστω γι' αυτές τις στιγμές ( .......)
λίγη ενταση
λίγη ζέστη που πήρα

παιδί

Κάνει πάλι κρύο, ανάψτε τ' αστέρια

Aldo van Eyck

διάλογος

-Σε θέλω
-Τώρα?
-Πάντα
-Θέλησέ με μια στιγμή... κι ίσως να φτάνει

Μοναστηράκι 09.06

Είσαι πιό όμορφος απ' όσο τελικά θυμόμουν

κακό είναι αυτό θαρρώ καθώς

τέλειο η μνήμη σ'είχε πλασει

με τα μικρά ψεγάδια σου

που τώρα που δε βλέπω

ακόμη πιό πολύ μου λείπεις

εις Α.

Κι αυτά που βλέπουν οι πολλοί
νομίζουν πως σε ξέρουν ή θάρρεψαν
απ' τις σκιές αυτού που πράγματι
είσαι.

Τό 'ξερες (?)

Τό 'ξερες,
ζηλεύω εκείνους που μπορούν να κλάψουν
ζηλεύω εκείνους που μπορούν να γράψουν_

είν' έτσι η έκφρασή τους πιό μεστή
γεμάτη απ' το συναίσθημα που κρύβουν

μα εγώ που με μελάνη και χαρτί
εικόνες κάνω μόνο
μέχρι να βγούν, να εντυπωθούν
τη δύναμη έχουν χάσει της στιγμής.

μα σου φωνάζω, άκου με κι απάντησε όταν θέλεις, αλλά κάμε το!

εις I. απ' όπου τουλάχτον κάτι καλό πήρα, το θάρρος για αυτό εδω

Αλεξανδρούπολις 02.06

Εκει χαμηλά κάτω, με κόκκινα και μαύρα

με αστέρια και καπνους

κεί που τα όρια ξεχύνονται

Πάνω, σαν σε κλουβί με ήχους και με λέξεις
μόνο για να μη φανει

ότι κι εσύ υπήρχες

και σα να σ'έκρυβε η γραμμή

που -μάλλον-
δεσμά του κόσμου σου ήταν

.

α'

Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα,
κι αντί να την μιμηθούμε,
ας δημιουργήσουμε κάτι ισάξιο.
salvador dali

καλή αρχή