neo-κρυφό σχολειό

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
γράμματα σπουδάματα
του θεού τα πράμματα...

Σ' αυτόν τον τόπο πού 'μαστε,
σε τούτο "τ' αλωνάκι"
λογό να πεις τον σκιάζεσαι
να τον γρικάς φοβάσαι.

Είναι σου λέει οπίσω σου

και στ' άφεγγα διαβαίνει
μες το σκοτάδι στέκεται
τις λέξεις σου μετράει.

Δεν είν' οχτρός σου φανερός
μα ούτε θέλει νά'ναι
τον κάμουνε τα γύρω του
κι οι γύρω που τον κρίνουν.

Σαν σ'άλλους κοσμους περπατείς
και σ'άλλες στράτες βγαίνεις
και χαιρετάς και τσι πεζούς
και τσι καβαλαρέους.

Κι όλοι δκό τους σ'έχουνε
δικό τους σε λογίζουν
Άντε να σέ δουνε πεζό
για πάνω σε σαμάρι.

Όντες θα είσαι με πεζούς
στα πόδια σου να στέκεις
κι όταν στο άλογο ανεβείς
σ' άλλο στρατί να πηαίνεις.

όλα μαζί

Δες, φως
Το πιο βαθύ σκοτάδι
πριχού χαράξει είναι.
Δες, φως
Ο ήλιος λαμπερότερος
απ' άφεγγη νύχτα βγαίνει.
Δες, φως
Η άμμος η ολόπυρη
γυαλί μετά θα είναι.
Δες, φως
Ο φοίνικας πουλί χρυσό
από τις στάχτες βγαίνει.
Δες, φως
Σ' αγαπώ.

ρινόκερος

Εσύ να μ' έχεις αγκαλιά
κι εγώ να παίζω ψάρια...

Απνευστί ακραία ερωτικός

"Να στρυμωχθής στην άκρη του κρεββατιού και να ξαπλώσεις απάνω στα σεντόνια και να κλείσω τα παράθυρα και να λύσω τις κουρτίνες και να γέρνω απάνω σου όλη νύχτα και να σου πίνω την ψυχή. " Ν. Καζαντζάκης, Όφις και κρίνος

βιργινια*

Ευχαριστώ που σε
στιγμές που νιώθω
πως στα πόδια μου
δεν στέκομαι, έτσι
ξαφνικά έρχεσαι
από μηχανής να με
στηρίξεις και θέση
στο βάθρο να βρεις

*Στην γλυκιά μου Βιργινία Τσουδερου
που με το αναπάντεχο τηλεφώνημά της
μου μετέτρεψε μια κακή περίοδο σε
φόρα για νέα αρχή. Σας αγαπώ...

ακυρη στιγμη *

Ακούω Callas... ηρεμώ,
ηρεμώ τόσο που φοβάμαι
φοβάμαι τόσο που σκέφτομαι
σκέφτομαι τόσο που ξυπνώ.

μ' ακόμη σ' ένα όνειρο είμαι
που δεν ξέρω αν έχει τελειώσει
και μέρα αν άρχισε καινούρια
δεν ξέρω...

*αφιερωμένο εκεί που ήρθε η έμπνευση

Capra aegagrus creticus

Αγέρωχος απά στο
πέτρινο θρονί σου
θωρείς τον κάμπο
σα δικός σου να 'ναι

Κα 'κείνος σα δεντρί
που στέκει κια σιμά
τροφή σου γίνηκε
χωρίς ν' αντισταθεί

Αγέρας είναι η λαλιά
και στο νερό σαν πέσει
σηκώνει πάνω κύματα
που γλύφει τη στεριά

Να ξεδιψάσει το τραγί
πολύ κοντά πηγαίνει
μα σκύβει καθρεφτίζεται
φοβάται μη πνίγει..

τερματισμός

Ο δρόμος που πατώ κι αφηνω πίσω μου
γιά κείνος που μπροστά μου απάτητος μένει
είναι εκείνος που πρέπει να μετρώ για να πω
πως έφτασα?

μετακόμιση*

φεγγάρι παρε με μακριά, πάρε με σ' άλλα μέρη

τ' αγρίμι να 'χω σύντρφο και το γερακι ταίρι

... και το φαλκόνι πέταξε

και μίσεψε τ' αγρίμι

κι εμένα δέρνει η μοναξιά

(Χαίνηδες)

*υπόσχεση επιστροφής με "ανακαινισμένο" το μαγαζάκι αυτό

μιας και οι λόγοι που "χτίστηκε" μεταλλάσονται και άρα η στέγη

καιρός της να αλλάξει κι αυτή...

κληρονομιά

Απ' το φευγιό, κληρονομιά δεν αφησες
κίνησή μου
κλεμμένο από σεντούκι μέσα
μια λέξη πήρα -κρυφά από άλλους-
για μνήμη να κρατώ
φορώντας τη συχνά -φαίνεται ή όχι πάντα-
άσχετο αν την είχα ήδη
δικιά σου θεωρώντας την
λέω το πια τριγύρω
πλήττω
και φαίνεται πια ακόμη και στο βλέμμα

μνήμη...

πορτοκάλι και αμύγδαλο...
Hermes και Zara...
παράταιρα κι όμως...
μαζί κάποια στιγμή...
δεν ξέρεις...
μπορεί...
στοιβαγμένα σε ντάνες
αραδιασμένα σε σειρές
με τάξη βαλμένα
η επιλογή και η μνήμη της
τόσα χρόνια μας κρατά...

food

σε όσους λεν πως δεν
τρώγομαι...
κάποιοι τουλάχιστον
προσπάθησαν...

πόσο εύκολο είναι το προφανές?

duende

duende:
οδυνηρή αίσθηση πρωτόγονης
δύναμης ανικανοποίητης και
γενεσιουργού που σπρώχνει
βίαια πότε προς το Θεό και
πότε προς το Δαίμονα . . .

σημάδια

σημάδια του χρόνου στις άκρες
μα τόσο στο κέντρο της πόλης...
τόσο εκεί που σβήνουν κι
έτυχε λες κάποιος για μια φορά
να το δει και να το καταγράψει...
αύριο κάτι θα είναι εκεί να το
καλύπτει, σαν χάνσαπλαστ της
μνήμης αυτής της πόλης...
πόσο μια από τα ίδια είμαστε?