Αγέρωχος απά στο
πέτρινο θρονί σου
θωρείς τον κάμπο
σα δικός σου να 'ναι
Κα 'κείνος σα δεντρί
που στέκει κια σιμά
τροφή σου γίνηκε
χωρίς ν' αντισταθεί
Αγέρας είναι η λαλιά
και στο νερό σαν πέσει
σηκώνει πάνω κύματα
που γλύφει τη στεριά
Να ξεδιψάσει το τραγί
πολύ κοντά πηγαίνει
μα σκύβει καθρεφτίζεται
φοβάται μη πνίγει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου