Κι όταν ανθίζουν οι οξιές
μιά να μη λουλουδιάζει.
Ο κάμπος να 'ν' ολόανθος
και μία ξύλο σκέτο.
Σαν την ρωτούν να μην γρικά
στη δεύτερη να λέει
πως είμαι 'γώ στις ρίζες της
πως είμαι ματωμένος.
Κι είναι το αίμα της καρδιάς
εκείνο που κυλάει
με την πληγή αγιάτρευτη
που λόγος έχει ανοίξει.
Να κλαίει αυτή αντί για με
μπουμπούκια δ' έν' να βγάλει
αν δεν γελάσει η καρδιά
κι αν δεν ερθούνε λόγια.
Λόγια γλυκά που μόνα τους
αρκούν να με σηκώσουν.
*αναφορά στο αλμωπικό τραγούδι
" Bukete Resvivat"- όταν ανθίζουν οι οξιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου