διαπίστωση β'

Απόλαυση η ενδιάμεση στιγμή
από το τέλος στην αρχή καθώς βαδίζω
ίσως στιγμη μοναδική
που το μερό της γυάλας μου κουνιέται.
Σαν στάλες τρεις να έχουν γίνει
-θλίψη, καημός και έμπνευση-
σε λίμνη ατάραχη να πέφτουν.
Αιώνες πριν στην Πόλη
-και σε καστρομονάστηρα παλιά-
χαρμολύπη -τι όνομα!- το βάφτισαν
και κάτι ξέραν
Είναι στιγμές που μου θυμίζουν οτι ζω.

τραγουδάκι σκαρωμένο στο καράβι

Το φεγγάρι μου περέα με τον Ήλιο σου να κάνει
κι ότι για μένα κύριο για σένα δεύτερο το λες
Σε κήπο ζεις κι εγώ για θέα μου λιμάνι
μα δες πως καταφέραμενα σμίξουν οι φυλές.

Παίζω με εικόνες και γραμμές
κι εσύ ενώνεις ήχους
Είν' οι αιτίες που μας χώρισαν πολλές
μα εγώ σου γράφω στίχους.

Κλέβω το χρόνο σου απ' τους γύρω μας
κι ας είναι μοναχά γιατί μικρός λογίζω
Μου φτάνει πως περνιέμαι μοναχός για ήρωας
και πως κρυφά στο σπίτι μου γι αυτό πανηγυρίζω.

Παίζω με εικόνες και γραμές
κι εσύ ενώνεις ήχους
Ας είναι οι αιτίες που μας χώρισαν πολλές
εγώ θα γράφω σ'αγαπώ στους τοίχους.-

χωρίς τελεία

Πίσω γραμμές και συ κάτω από φύλλα
και γω, σε ρόδες δυο, σκισμένο παντελόνι.
Ματιά σφιχτή, καρδιά ξερή βροχη να περιμένει
μήλο γλυκό με κέρασες, χειλιών σου γεύση πήρα.

Και γίναν τα κορμιά κουπιά σε βάρκα μεθυσμένη
που μια δεξά που μια ζερβά και πουθενά δε μένει.
Αστέρια ήταν οι ματιές κι ο δρόμος όλο χρώ,μα
πολλές χαρές σου έταξα και στις χρωστώ ακόμα.

Μα 'ρθε της θάλασσας το μπλε, του ουρανού το άσπρο
κι έγινε το νερό πανί, τα σύννεφα κορδόνια
με ντύσαν και με δέσανε και χώρια σου με πήραν.

Κι έγινα του νοτιά φρουρός, συ του βοριά παρέα
και ψάχναμε τους χρόνους μας στιγμές κοινές να βρούμε
εννιά φεγγάρια πέρασαν και τα οχτώ μακρυά σου.