λαϊκότροπο*

υπόκλιση σε μια αυθεντική
έκφραση εορτασμού αυτών
των ημερών...

*φωτό: λαϊκό σπίτι του νησιού περιμένει την Γένηση

έκηρα

30 λεπτά αρκούν
2 μήνες φτάνουν
φτάνουν?

ταξίδι

μυρωδιά του τόπου
σε νιώθω πριν σε δω
σα να με καλείς
κάθε φορά
έρχομαι

κύματι θαλάσσης

Εκεί που όλα σε σιγή
που έρημα όλα είναι

σε κύμα πάνω
καλά κακά, όλα μαζί
έρχονται

και παίρνουν σε
χώρις λόγο ν' αρθρώσεις

αντίφασις αναγκών

Βρήκα ένα πύργο αδειανό από μνήμες

βρήκα τους λίθους του

αθώρητους κι ασάλευτους

από το πέρασμά σου

βρήκα ένα τόπο για κρυψώνα

βρήκε ο πύργος κάποιον

που γύρευε για να τον βγάλει από τη λήθη

διαπίστωση

κοιτάζοντας τη ροη του μελανιού
ποτάμι από την πένα μου
που γρήγορα στεγνώνει
τόσο γρήγορα διαβάζει κάποιος τις γραμμές
και τόσο τις ξεχνάει

επιστροφή

Βγήκα στους δρόμους
κι έζησα για λίγο...
πήρα διαλεγμένα (και μου δόθηκαν)
χαμόγελα
αισθήματα
ματιές κρυφές
κι αγγίγματα που δεν ντράπηκα
κι ούτε φοβήθηκα
ν' ανταποδόσω

Και τώρα που μοναχός μου
στη σιωπή επέστρεψα
διωγμένος από τη ζήτηση αυτή
κι από δική μου ανάγκη

Τη σοδιά αυτή με
του καρπούς ξερούς
(χωρίς φρεσκάδα,
μόνο με γεύση)
απλώνω στον πάγκο
μου και την πουλώ

-=29=-

Στης Αγιά-Μαρίνας το πανηγύρι
περίπατος <συνήθεια καλή, δική μας>

μέσα στις χίλιες τάβλες
μέσα στα χίλια πράγματα


Σ' ένα κορδόνι περασμένες
χάντρες <για λίγο τις είχα δει, κρυφά>


άνισες, είκοσι και εννιά
μέρες λιγότερες σε ξέρω

Σε μια στιγμή, έτσι
απρόσμενη <άνοιξε την τσάντα σου, είπες>


δάκτυλα λεπτά μου
μάτια υγρά γαλάζια μου


Στη χρήση την πρώτη το επιστρέφω
το δώρο σου <στο χέρι δεμένο, κρατώ>


Insallah, Domine, Κύριε
μείνε έτσι, δίπλα μου.

ΕΝ ΜΙΑι ΓΡΑΦΗι

ΕΝ ΚΑΘΑΡΑι ΚΑΙ ΜΙΑι ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗι ΓΡΑΦΗι Η ΔΙΑΛΕΞΙΣ ΕΒΗ ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΑΘΜΟΝ ΕΝΕΛΠΙΣΤΩΣ ΚΑΛΟΝ Η ΔΕ ΖΩΗ ΟΥ ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΑ ΕΡΧΟΜΕΝΑ ΚΑΘΩΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΕΓΓΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ ΤΟ ΔΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟΝ ΚΡΥΦΟΝ ΚΑΙ ΟΥ ΔΥΝΑΜΑΙ ΕΜΦΑΝΙΣΩ ΑΥΤΩι Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΟΥ ΚΟΥΡΑΝ ΕΣΧΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΟΙΣ ΠΟΣΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΝΑΙ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝ ΠΤΕΡΥΓΑΙΣ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑ ΘΡΟΝΩι ΚΥΡΙΟΥ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗι ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ Η ΔΕ ΦΥΛΛΑΤΟΥΣΑ ΘΥΡΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ ΩΣ ΔΡΟΜΩι ΕΜΟΝ ΦΑΙΝΟΥΣΑ ΛΥΧΝΟΣ ΜΟΝΟΝ ΕΡΕΙΣΜΑ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΤΑΙ

αστέρι

Θα παντρευτώ, του αστεριού που κοίταζες, τη λάμψη

οι προσευχές σου προίκα μου να γίνουν.

Σαν το κοιτάς να ντρέπεται

και να φοβάται μη ζηλέψω

σαν το κοιτάς να ντρέπομαι

που σου 'κλεψα τις σκέψεις.

Θα γυμνωθώ, στου αστεριού που έκλεγες, το φως

το σώμα μου γαλάζιο να το βάψει.

Σαν το κοιτώ να καίγομαι

που δάκρυά σου, ρούχα μου θα έχω

σαν το κοιτάς να καίγεται

που όλα αυτά κρυφά για μένα κάνει.

Θα κοιμηθώ, στου αστεριού που γέλαγες, τη σκέπη

νανούρισμα το γέλιο σου να έχω.

Σαν του μιλάς,

κουβέρτα με τα λόγια σου να πλέκει

σαν σου μιλά,

τα όνειρα παρέα να σου κάνουν.

εικόνα: φλωρεντινή πανσέληνος κι αστέρια, Απρίλης 2003

στολίδια

ξεγυμνώστε με από τα στολίδια μου,

μήπως φανεί ποιός είμαι.

BUKETE RESVIVAT*

Κι όταν ανθίζουν οι οξιές

μιά να μη λουλουδιάζει.

Ο κάμπος να 'ν' ολόανθος

και μία ξύλο σκέτο.

Σαν την ρωτούν να μην γρικά

στη δεύτερη να λέει

πως είμαι 'γώ στις ρίζες της

πως είμαι ματωμένος.

Κι είναι το αίμα της καρδιάς

εκείνο που κυλάει

με την πληγή αγιάτρευτη

που λόγος έχει ανοίξει.

Να κλαίει αυτή αντί για με

μπουμπούκια δ' έν' να βγάλει

αν δεν γελάσει η καρδιά

κι αν δεν ερθούνε λόγια.

Λόγια γλυκά που μόνα τους

αρκούν να με σηκώσουν.

*αναφορά στο αλμωπικό τραγούδι

" Bukete Resvivat"- όταν ανθίζουν οι οξιές

AMALIA

ANIMA SVA

REQVIESAT

IN PACEM

AMEN

AD:MMVII

αρχή II

Πίσω κοιτώντας μια φορά και τελευταία,
και μια σφραγίδα βάζοντας,
σ'αυτά που έγιναν στερνή,
τα νέα μου έβγαλα φτερά
(τα παλιά μπορεί να ξέθαψα,
αλλά καινούρια μοιάζουν)
Τα φόρεσα ξανά
κι αρχίζω να πετάω
μπορεί δειλά, μπορεί αργά
πρώτους (ξανά)
απ' τη φωλιά μου κύκλους κάνω.
Και τον ορίζοντα σημάδι βάζοντας,
ξανά αρχή σημαίνει.
Να'ναι χαρά, να΄ναι φυγή
δεν ξέρω, δε με νοιάζει
παρα ψηλά που βρέθηκα
κι όλα τα βλέπω πάλι

depth must be hiden
where?
in the surface

απάντηση

δεν μπόρεσα να μείνω τελικά
το να φύγω δεν το θέλησα
αλλα και που 'μουν...

σα να μην άρχισε
έτσι και έφτασε ως εκεί

και το χειρότερο

δεν έχω κάτι να θυμάμαι

end

δεν αρμόζει ο θρήνος στα ωραία

03.00

Κι ηύρα την ομορφιά
στα πιο χαμένα μέρη
Κι ηύρα πολλά
είδα κι άλλα εκεί
που πια κανείς δεν τα ζητά
εκεί που άξαφνα
εμφανίζονται
γεμίζοντάς σε.

Κι όπως την ηύρα
έτσι την άφησα,
απείραχτη
απ’ τα δικά μου χέρια
μόνο τα μάτια μου
δεν άφησαν
σημάδι της ανέγγιχτο

Στα βήματά της
πάνω κι άκρια
άρχισα να πηγαίνω
μα οι δρόμοι...

Η κόρη του Ασωπού

Στην ασφάλεια και τη μυρωδιά του νησιού
με πάνω
με κάτω
με άντεξες πολύ τόπε -εσύ, γιατί οι άνθρωποί σου... -
Οι εικόνες σου...
το μόνο που...
σε ζηλεύω ακόμα κι όταν είμαι εκεί

Στη γη σου
οι γραμμές μου

Το χρώμα σου
στα χαρτιά μου

Υπάρχει τελικά κάτι
που πάντα με περιμένει
όχι εκεί
αυτό

Κυριακή

ηγέρθη...

ουκ εστιν ωδε

Παρασκευή

Την αβυσσον ο κλεισας,
νεκρος οραται...
... εν μνημειω
κατατιθεται

Πέμπτη

Σημερον...

επι ξυλου

ηλοις προσηλώθη

Τετάρτη

Του Δείπνου Σου του μυστικού...
...ου μη γαρ τοις εχθροις Σου...
...ου φιλημα Σοι δοσω...
...αλλ' ομολογω Σοι...
μνησθητι μου
μνήσθητι μου
μνησθητι μου
.
.
.

Μνήσθητι Κύριε είναι κοντά
Μνήσθητι Κύριε εφάνη

Τρίτη

μακρά τρίτη μακρόν ύμνον εξάδω

Δευτέρα

ιδου, εν τω μεσω της νυκτος...

01.04.07 03:45

Περπατώντας
πρώτη Απρίλη ξημερώματα
πολυκατοικίες του '60
αρώματα γεμίζουν τα άνθη
των νερατζιών των δρόμων.

δεν ξέρω πια σαν ψέμα φαίνεται,
μα αυτή η μυρωδιά...

μικροί μου δρόμοι
στο λιμάνι το πρώτο,
πολύ μου λείψατε.

dream II

Σε μια διάμεση κατάσταση που η
εσωτερική διαδικασία δεν συμβαδίζει
με τα εξωτερικά τεκτενόμενα ερεθίσματα
η προβολή αυτή η χθεσινή

πέντε γαρύφαλα κόκκινα αγοραστά κρατούσες
τα τύλιξες με τάξη
ανάμεσα σε όμορφα κλεμμένα τριαντάφυλλα,
κοτσάνια έκοβες κε στόμα και με χέρια
(σε ζελατίνα απ' τις φτηνές μέσα ήταν)
και π'ανω στη μηχανή μου ανέβηκες
με άσπρο V.
και 'κει που ξεκινάς και 2 κινούσαμε
φως και σκοτάδι ένα εγίναν
και άλλο πρόσωπο ξυπνά πλάι μου.

-Καλημέρα
-... γειά, ... καλημέρα ( το όνομά σου?)

Εκείνα που δεν έγιναν
ακόμα με στοιχιώνουν.

dream

'' A dream is, among other things,
a projection.
An externalization of an internal
process ''
S.Freud

Η αναπαράσταση από την άλλη
είναι η προβολή αυτών των ονείρων,
η εξωτερική διαδικασία.

Χώρος-Τόπος-Τρόπος-Καιρός

και κάπου ανέμεσα σ'αυτά... χάθηκα

τετάρτη βράδυ

Μου λείπει η θάλασσα,
το καλοκαίρι το περσινό
το άρωμα του γιασεμιού
απ' το νησί μου.
Μια μαρινιέρα αγόρασα
να μου το θυμίζει.

( Πως όμως να τα φορέσω
τα ρούχα αυτά χωρίς λόγο
ότι κι αν αυτό σημαίνει.
Μάρτης ακόμα, κρύο)

Πολλά μου έδωσες τόπε μακρινέ
και τώρα τρως, μπουκιά-μπουκιά
τις σάρκες που σε σένα απόχτησα
και την ψυχή,
που όμορφη τη βρήκες
τη λέρωσες στους πόθους
και τις ενοχές,
κλειστούς χώρους δεν αντέχω πια.

Στο φως και στον αέρα
τελικά
πιο όμορφα φαντάζουν
τα σημάδια που άφησε
και οι πληγές σου,
απ' το αλάτι της θάλασσάς μου
- όσο γλυκά κι αν τσούζουν -
θα γειάνουν

MMVII martii VII

περίεργος

Δεν θέλω να λέω τα χρόνια μου
(κληρονομιά από τη γιαγιά μου)
Δεν θέλω να με θυμούνται
στα γεννέθλιά μου παρα μόνο 5
-συγκεκριμένα- άτομα.
παρ' όλα αυτά, εχθές,
ήθελα το τηλέφωνο
να χτυπάει πιο συχνα.

Οι 3 από τους 5 πήραν (πάλι καλά)

Βανούλα

Σαν μια μικρή ευχαριστία
για κείνα όλα που με
μενα εμοιράστηκες

χρόνια εφτά χωρίς κανεις
να μη ζητά πιο έξω κάτι
να εβγεί από σένα

και με το στόμα μου κλειστό
για σε ό,τι κι αν είπες
φίλη εσύ μοναδική

καιρός θεά να γινεις
με τη μορφή μαγδαλινής
αμαρτωλή κι αγία

όλα μαζί, πάντα μαζί
μόνη εσύ που ξέρεις
α που δεν μπόρεσα να πω

κι εσύ γλυκιά και σιωπηλή...
ευχαριστώ και πάλι

μπορεί...

Για να δούμε τι θα γενεί
πως η ροή θα πάει...
Παίξε με σιωπή κι άκου
Μπορεί στο τέλος, αν και αργά,
κάτι καλό να βγεί.

υπερ-βολική αισιοδοξία? μπορεί...

MMVII feb V

Αναφορές σε χρόνια και σφαγές
που έτσι νόμισα πως θα σκότωνα
μα, πολλοί σα να'ταν οι φονιάδες
Εκτός και αν... ανάγνωση λάθος κάμω
χαρα και λύπη όλα μαζί.
Το ένα δίπλά στ'άλλο.
Δε διαφέρει τελικά στους χτύπους της
ο πόνος απ' την ευτυχία.
Το πως μ'αυτήν παίζεις και σε παίζουν
είναι θαρρώ πως κάμει
την αλλαγή πως δείχνει.-

santus Sebastianus

Μπροστά από το μέρος που
ο καπνός σε σκότωνε
και ζέστη πιο πολύ
από αυτή έχεις δίνει,
Σε στύλο λίθινο σαν να
δεμένο σ'έχουν, μόνος
στήθηκες προσμένοντας
το θάνατο που πάει χρόνια
τέσσερα πιο πίσω από μένα,
Στα ίδια ήταν κι ο φονιάς
κι η λεγεώνα πίσω του με
σαϊτιές που ζήτησες σε
βάλλει.

Με τη χαριστική αυτή
τα χρόνια αυτά τα τέσσερα σκοτώνω.

scale

Ο Μιχελής (μακριά από μας) αναφέρει ότι ο άνθρωπος,
προσδιορίζει τα γύρω συγκρίνοντάς τα με το σώμα του.

Πάντων χρημάτων μέτρον δη άνθρωπος

Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι το κάμω πιο συχνα από ότι
θα έπρεπε.

Ώρα να πάω σε μια γώνια
κι ας κρίνουν πια οι άλλοι.
πολλή φασαρία έκαμα,
καιρός μου να σωπάσω

αντίληψη

Μαθαίνω πως καταλαβαίνω τον χώρο γύρω μου

Ο πυραμειδοειδής χώρος,
Πως ο κυβικός κόσμος μου συμπυκνώνεται σε ένα σημείο και γίνεται τελικά μία πυραμίδα
και αυτό που μένει σταθερό είναι η κλίμακα αυτών που βλέπω και όχι το μεγεθός τους.
Το μάτι μου και εγω καταλαβαίνουμε εντελώς αντίθετα αύτα που υπάρχουν γύρω μας και αυτό είναι και το φυσιολογικό.
Συμβαίνουν τώρα όλα αυτά που μου λένε πως βλέπω ή απλά αυτά όπως τα βλέπω αναλύονται και μου δίνονται ως δικαιολογία για να μην κοιτώ πέρα από αυτά που βλέπω;

Ο Αrnheim μάλλον θα με βρίζει αλλά αρχίζω να σκέπτομαι (?) την εποχή που η όσφρηση ήταν η βασική αντιληπτική αίσθηση του ανθρώπου.
Τουλάχιστον τότε έπρεπε να έρθεις κοντά μου για να «δεις» ποιός είμαι.

.

χαϊκού.
κομμάτια σκέψεων που αρχίζω να ζηλεύω

- νέα χρονιά,
λιγόστεύουν οι φορές που θα δω τον ήλιο

-νεος χρόνος,
του φεγγαριού η λάμψη με ζεσταίνει

ANNO DOMINI MMVII